Momenteel ben ik geblesseerd. Als je mijn Instagram en Strava bekijkt, valt dat misschien helemaal niet op. Je doet toch wedstrijden? En al dat zwemmen en fietsen dan?
Zoals wel vaker, niet alles is wat het lijkt dat het is. Daarnaast zit er ook een iets achter waarom ik moeite heb met pas op de plaats maken.
Sporten is voor mij zoveel meer dan alleen sport. Het is iets waar ik goed in ben, tenminste hardlopen en fietsen dan. En waar ik vooruitgang boek, het zwemmen. En als je dat dan samenvoegt, ben ik dit seizoen op de triathlon best aardig bezig. Helemaal als je ons 1e divisie VZC team volgt, want we staan momenteel bovenaan in de competitie.
Met alles wat ik niet meer kan, geeft sporten mij het gevoel dat ik nog wel iets kan. Dat ik van waarde kan zijn voor een ander (in dit geval mijn team) en het geeft mij houvast in de week. Een reden om uit bed te komen en ergens mijn schouders onder te zetten.
Een blessure past niet in dat plaatje. Weer terug gefloten worden. Weer iets niet kunnen. En ook, ik wil mijn team niet in de steek laten. Ik ga dus door. Op de grens van wat kan en soms iets erover heen. Mijn fysio is mijn houvast in hoever ik kan en mag gaan. Want helemaal rücksichtlos ben ik dan ook weer niet bezig. Er komen dit seizoen nog meer wedstrijden aan, en mijn lijf moet nog wel een paar jaar mee. Toch betrap ik mijzelf erop dat ik te veel de grenzen op zoek, dat het mij in een wedstrijd niet lukt om uit te stappen na het fiets onderdeel, want ja, ik voelde op dat moment toch nauwelijks pijn? Een soort van zelfdestructie, alsof het mij ook niet veel kan schelen.
Ik voel mij verloren. Want hoewel ik dus kan fietsen en zwemmen, aangepast dat dan weer wel, is hardlopen een manier waarop ik mijn hoofdpijn kwijt kan raken, zonder dat ik daar paracetamol voor nodig heb. Het hardlopen heeft er in de laatste maanden voor gezorgd dat ik mijn werkuren van 4 naar 6 uur per week heb kunnen uitbreiden. Het geeft mij ontspanning en het geeft mij rust.
Even niet of minder rennen is dus niet alleen de fysieke arbeid die ik mis, dat valt wel te compenseren met de andere sporten. Ik mis vooral alles wat het mij extra brengt in de week.
En daarom blijf ik die grenzen op zoeken en ga ik er zelfs af en toe overheen.
Lief zijn voor jezelf zeggen ze dan. Wat zou je je beste vriendin adviseren? In dit geval? Ik weet het niet. Natuurlijk goed voor jezelf zorgen, maar met alles wat je niet meer kunt, voor je gevoel het laatste wat je wel kunt ook niet meer mogen? Daardoor misschien zelfs weer minder kunnen werken? Dan is zo’n advies niet zo makkelijk te geven.
Lief zijn voor jezelf, tja, wat is dat in dit geval?
Gelukkig is revalidatie ook topsport. Iets waar je je tanden in kunt zetten. Dus vol overgave doe ik netjes al mijn fysio oefeningen. Niet te veel, niet te weinig. Gewoon goed. Zit het eerste voorzichtige loopje er weer op en viel dat helemaal niet tegen. Rijden we op de tijdritfiets, omdat de gewone racefiets even niet kan, zwemmen we alleen maar borst- en rugcrawl en laten we mijn geliefde schoolslag even achterwege.
En alle goed bedoelde adviezen van iedereen om mij heen? Ik hoor ze, ik begrijp ze en nog veel meer ik waardeer ze enorm. Stop er ook vooral niet mee. Ik doe mijn best, maar weet dat het dus niet zo eenvoudig ligt.
Liefs, Angelique
Nooit verlegen om goed advies: #RideBikeEatCookie