Vandaag, 23 juni, is de dag van de overprikkeling. Aandacht voor overprikkeling bij mensen met een hersenaandoening is nog steeds nodig omdat het een onderschat probleem is. Het kan het dagelijks functioneren ernstig belemmeren.
Voor de ruim 4 miljoen Nederlanders met een hersenaandoening zijn onzichtbare gevolgen, zoals overprikkeling en (chronische) vermoeidheid vaak een dagelijkse realiteit. Zij ervaren veel onbegrip, omdat deze gevolgen niet zichtbaar zijn. (Bron: bit.ly/SamenVoorBegrip)
Vorig jaar ben ik begonnen met mijn eigen website en evenement om voor ditzelfde probleem aandacht te vragen. Het blijft helaas nog steeds nodig om er aandacht voor te vragen. Waarom helaas? Natuurlijk omdat het begrip er soms niet is, maar ook omdat ik meer ben dan mijn hersenletsel. En hoewel mijn leven graag met jullie deel, zou ik er aan de andere kant ook minder mee bezig willen zijn. Maar dan denk ik weer aan alle mensen die dit jaar hersenletsel oplopen en door hun omgeving niet begrepen worden. Mijn huid is ondertussen zo goed als dik genoeg, maar hoe fijn is het, als andere mensen wel meer begrip ervaren. Dus ik blijf jullie nog even lastig vallen.
Gisteren kwam ik op Instagram een stukje tekst tegen wat zo ongeloof treffend is. Deze deel ik graag met jullie.
Daarnaast stuur ik jullie terug naar een oude, zeer gevoelige blog van mijzelf. Eentje waar ik mij letterlijk en figuurlijk blootgegeven heb. Neem de tijd om hem nog eens te lezen.
