Ik heb Angelique leren kennen toen we samen in een wielerploeg zaten. Door de vele uren die we samen hebben doorgebracht, voor, tijdens en na de koers is er een vriendschap ontstaan. Na een aantal jaar wat afgekoerst te hebben gingen we in het fietsen onze eigen weg, Angelique ging zich meer focussen op het tijdrijden, ik op het veldrijden. Maar de vriendschap bleef bestaan en is door de jaren heen steeds hechter geworden. Zodoende ken ik Angelique zonder hersenschade, en Angelique met hersenschade.
De hersenschade heeft veel invloed op bepaalde vaardigheden van Angelique, maar heeft haar karakter gelukkig niet veranderd. Al is dat ook gelijk het lastige, Angelique is nog steeds de energieke, mondige en directe meid, waardoor er niets aan de hand lijkt. Maar als je echt aandachtig kijkt en luistert, dan zie je dat ze moeite heeft met bepaalde dingen.
Fietsen is een activiteit die we nog steeds erg graag samen doen. De ene keer ga ik naar Angelique, de andere keer komt ze bij mij. De autorit naar mijn huis in Brabant is echter geen gemakkelijke. Een uur rijden over het drukke traject van de A2 was eerder geen opgave, maar kan tegenwoordig een hoop energie vergen. Waar ik bij ander bezoek meteen begin te ouwehoeren, kan dat bij Angelique net even teveel zijn. Daarom vraag ik haar na aankomst altijd hoe het gaat en of ze even wil bijkomen, door bijvoorbeeld even alleen te zijn om haar hoofd wat rust te gunnen. Gelukkig kan Angelique daarin goed aangeven wat ze nodig heeft.
Vervolgens stappen we op de fiets. Zitten op het zadel, trappen op de pedalen, ik geloof dat het een tweede natuur is van Angelique en een belangrijke uitlaatklep. Het verwerken van informatie uit de omgeving gaat wel wat langzamer. Nu is het absoluut niet zo dat Angelique een gevaar is op de weg, maar toch merk ik dat ik automatisch wat meer op het verkeer let voor ons beiden en wat meer informatie geef over onoverzichtelijke kruispunten, kronkelige wegen en waar we heen moeten.
Het navigeren is een vaardigheid die namelijk ook is veranderd en wat, zeker in het begin van haar hersenschade, voor het nodige verdriet en frustratie heeft gezorgd. Angelique was vroeger namelijk degene die wist waar we naartoe moesten, de wegen aan elkaar koppelde en precies wist waar ze was. Ik was meestal degene die volgde, aangezien ik meer een ‘typische vrouw’ ben en vaak op gevoel een richting kies. En ook al neemt Angelique nog vaak de route op zich, dan is deze route wel van te voren gemaakt en op de Garmin gezet. Zo maakt me ze nog steeds mooie rondjes, maar het volgen van het lijntje op het scherm is daarin wel leidend.
Zo heb ik daar laatst nog een vergissing in gemaakt. We waren bij mij in de omgeving aan het fietsen, en ik had een route gemaakt als leidraad en deze opgestuurd naar Angelique. Het lijntje was prima te volgen, maar ik besloot een aantal keer dat ik het beter wist, en zo weken we soms van het lijntje af. Totaal niet over nagedacht dat afwijken van de route, en het lijntje waar je je op richt en je je aan vast houdt, belastend zou kunnen zijn. Totdat Angelique aangaf dat dit een ‘error’, zoals ze dit zelf noemt, zou kunnen veroorzaken in haar hoofd. Gelukkig weken we niet te vaak af van de route en konden we er vooral nog om lachen. Maar ik heb wel weer wat geleerd voor de volgende fietstocht!
Met dit voorbeeld wil ik aantonen dat er veel is aan het leven met hersenschade wat mensen die dat niet hebben niet begrijpen, of er überhaupt niet over nadenken. Gelukkig is Angelique iemand die hier heel open over is en goed kan aangeven wat ze nodig heeft of wat er gebeurt. Maar er moet wel ruimte zijn om dat te kunnen delen. Daarom is het zo belangrijk om erover te praten, te vragen waar iemand behoefte aan heeft of om uitleg als je iets niet begrijpt. En zet iemand vooral niet weg als ‘aansteller’ of ‘aandachttrekker’, maar luister en kijk goed.
Geerte Hoeke
