Clichés zijn er niet voor niets en “elk nadeel heeft zijn voordeel” kan ik niet altijd helemaal akkoord mee zijn, maar regelmatig toch ook wel. Zeker als jij blijft kijken naar wat kan en waar mogelijk zoveel mogelijk negeert wat echt niet meer kan.
Zo is deze week tot nu toe behoorlijk pittig geweest. Heftiger dan in tijden, cognitief ook vele malen slechter dan het afgelopen jaar. Een week met zeldzame tranen, maar ook met een mooie middag buiten zijn. Meer weten? Lees dan verder.
UWV traject
Afgelopen september was ik op papier 2 jaar ziek; de ziekmelding is pas na de zomervakantie gedaan, dus vandaar dat de datum van het ongeluk en de ziekmelding niet gelijk lopen. Twee jaar ziek zijn, houdt normaal gesproken in dat het hele UWV traject afgerond is. Op de NOS lees je regelmatig berichten over de achterstanden, dus helemaal verbaasd dat het nog niet afgerond is, ben ik niet. Toch duurt het vele malen langer dan nodig zou zijn. Is dat erg? Financieel ben je als werknemer in Nederland behoorlijk goed beschermd, waardoor ik nog steeds op de loonlijst sta van het Revius. Je kunt je misschien wel voorstellen dat ik mij daar behoorlijk schuldig over voel, want ik ben voor hun totaal niet meer inzetbaar.
Mentaal gezien vind ik het wel enorm lastig. Het afronden van dit hele traject gaat namelijk ook een nieuwe start zijn. Natuurlijk zal er niet heel veel veranderen, maar het voelt wel als een nieuwe start. Eentje waarbij je alleen nog vooruit hoeft te kijken, een mooie indeling in de week kan vinden en hopelijk een betere balans, omdat er niet steeds stress omtrent het UWV proces bij komt.
Hoever staat het traject nu? De arts van het UWV heeft gevraagd om externe medische expertise, waardoor ik nu bij Ergatis verschillende onderzoeken onderga die het UWV de informatie moet geven om wel een oordeel te kunnen geven. Natuurlijk werk ik hier aan mee, tenslotte vind ik het ook belangrijk dat er een eerlijk en compleet oordeel gegeven kan worden. Echter heb ik in de afgelopen jaren al veel onderzoeken gehad, gesprekken met arbeidsdeskundigen en een re-integratie traject met hulp van Boogh, een specialist om mensen met NAH richting de arbeidsmarkt te begeleiden, doorlopen.
Ik verwacht dus weinig nieuwe informatie/resultaten en deze onderzoeken kosten mij enorm veel energie.
Zoveel, dat het niet lukt om 2x 2 uur in de week te werken.
Zoveel, dat ik momenteel niet zelfstandig kan fietsen.
Zoveel, dat het proces van aankleden of een kopje thee zetten, niet foutloos kan.
Zoveel…
Ooit wel eens je theezakjes in de koelkast staan zoeken? Of naar een trui kijken en totaal geen idee hebben wat je er nu mee moet? In de weken net na mijn ongeluk was dit een beetje de standaard, maar het afgelopen jaar heb ik hier weinig tot geen last meer van gehad. Helaas kan ik geen thee zetten als er iemand met mijn kletst of er een andere afleiding is, maar daar is mee te leven en dat is normaal geworden, maar zonder afleiding ook geen simpele taken meer uitvoeren was wel weer een heftig moment.
Het voordeel van dit nadeel is wel dat er eindelijk gang zit in het hele proces. Eind februari zou het traject bij Ergatis afgerond moeten zijn, dan gaan de resultaten naar het UWV en misschien is er in maart dan wel een eindoordeel. Het traject bij Ergatis is ook erg grondig en compleet, dus het resultaat gaat ook rust geven. Hoe confronterend het ook gaat zijn, het geeft straks wel in tekst en getallen weer wat mijn beperkingen zijn, maar ook mijn mogelijkheden.
Wordt vervolgd…
Vakantie
Als we het hebben over voordelen van een nadeel, kan ik die hier absoluut niet vinden. Ik heb namelijk enorme behoefte aan een vakantie, het liefste naar de zon, maar Esther en Evelien willen graag schaatsen in Zweden, dus dat was ook een optie geweest. Esther had al een plek gevonden waar ze én mooi natuurijs hadden én een zwembad en atletiek baan voor mij. Waarom het dan toch niet gaat? De reis er naartoe bestaat uit vliegen én 200km in de auto, dat is iets wat ik eigenlijk niet kan. Het gaat mij dan ongeveer 3-7 dagen om daarvan bij te komen. Beetje zonde als je er maar een weekje bent. Daarnaast ben ik door de lopende onderzoeken een stuk slechter en is het laatste onderzoek een dag nadat we terug zouden komen, dus het is gewoon geen optie. Allerlei varianten zijn voorbij gekomen, ook een totaal andere trip, namelijk naar Lanzarote (makkelijkere verplaatsing). Echter er was maar één conclusie en dat is dat ik niet mee ga. Dit hele proces heeft voor het eerst sinds tijden wel tranen opgeleverd. Frustratie over mijn beperkingen, frustratie dat als het UWV traject wel was afgerond dit misschien wel een optie was geweest, maar ook een gevoel van onmacht.
Vervolgens heb ik al mijn energie ingezet om te zorgen dat Esther en Evelien wel gewoon gaan. Want dat ik iets niet kan, wil niet zeggen dat ik wil dat Esther dan die week naast mij komt zitten. En voor hun wordt het ook gewoon een gave trip. Wat ik er voor terug wilde? Een reep goede pure chocolade en blije gezichten. Het kostte wat overredingskracht, maar ze gaan. Op zich ook wel positief, want als ze er heel makkelijk overheen zouden stappen, zou ook niet leuk zijn geweest.
Stoker zocht piloot…
Maar ja, dan zit je ineens wel met meer beperkingen en wil je toch naar buiten, lekker een stukje fietsen. De tandem staat altijd klaar, maar Esther moet natuurlijk ook werken, dus ik heb dan wel een piloot nodig. Wie staat er dan bovenaan mijn lijstje? Eugen natuurlijk en ik had nog wel een paar routes liggen. Gelukkig had hij er zin in en tijd voor, dus woensdagmiddag hebben we ons weer ouderwets vermaakt op de tandem.
Ik hoopte zaterdag wel weer zelf te kunnen fietsen, maar dat was een beetje op het randje, dus mijn ritje met Rieks is uiteindelijk ook op de tandem geweest. Zo heb ik toch lekker kunnen fietsen en genieten van het buiten zijn.
