Als je lesgeeft is je klas je spiegel
Soms niet zo vriendelijk
Wel altijd eerlijk en behoorlijk duidelijk
Doet een klas niet wat jij wilt? 
Kijk dan eerst naar jezelf, vaak vind je daar de oplossing
Doen ze wel wat je wilt? 
Kijk dan ook naar jezelf, ze geven je namelijk een compliment

Als je in iemand z’n ogen kijkt, kun je jezelf weerspiegelt zien
Letterlijk en figuurlijk en beide vind ik eng
Mijn autistische kant laat het vaak niet toe dat ik in iemand z’n ogen kijk
Ik krijg te veel informatie binnen die ik moet verwerken en dat geeft stress. 
Het gevolg is dat ik vaak net langs iemand heen kijk. 
Veiliger voor mij, maar je mist ook verbondenheid met degene die je tegenover je hebt. 
Maar ook wil ik eigenlijk niet weten wat ik daar zal zien. 
Is het een aardige, een kritische of een negatieve blik? 
Ik zet mij eigenlijk altijd schrap voor wat ik daar zie, omdat ik niet kan geloven dat het een positieve blik zal zijn. 

Als je in de spiegel kijkt wat zie jij dan? 
En zie je hetzelfde als wat een ander ziet? 

Dat is voor mij altijd een hele lastige geweest. 
Mijn psycholoog zegt altijd “Kijk met een aardige blik naar jezelf”
Ik ga hier niet schrijven wat ik in de spiegel zag, dat is namelijk confronterend en zeer pijnlijk om te lezen. Niet voor mij, want ik weet wat ik denk. Maar lees je ook “zag”, dus verleden tijd…

De laatste tijd lukt het mij steeds beter om met die aardige blik naar mijzelf te kijken. 

Ik zit beter in mijn vel, kan meer genieten van de mooie dingen om mij heen en durf bijna te geloven dat ik de moeite echt wel waard ben. Dat ik ondanks dat ik beperkingen heb, van waarde voor een ander kan zijn. Maatschappelijk betrokken kan zijn. 

Vanbinnen woedt er momenteel nog steeds een flinke storm. Want op een andere manier naar jezelf leren kijken, maakt ook dat je je verleden herleeft. En er komt een persoon onder vandaan die je nog niet goed kent. Je verbaast jezelf. Je verrast jezelf. Je komt jezelf ook nog genoeg tegen. 

De persoon die bij mij boven komt? Ik denk dat ik wel aan haar kan wennen. 

Ik zie een betrokken jonge vrouw. Raak je met haar bevriend, krijg je er een hele loyale vriendschap voor terug. Met veel geven, zonder dat er iets voor terug verwacht wordt. Geef je dat wel, dan zie je een grote glimlach en een blij persoon. 
Ik zie een jonge vrouw met ambitie, die ondanks haar beperkingen, het maximale uit haar leven wil halen. Zowel op maatschappelijk vlak met werk, als op sportief vlak in de triathlon. 
Ik zie een sportieve jonge vrouw die gedreven is om topfit te raken, fanatiek in wedstrijden, maar niet ten koste van een ander. Het teambelang zal altijd voorop staan. Een ander laten floreren doet haar veel meer goed dan zelf de beste zijn. 
Ik zie ook een jonge vrouw die worstel met haar beperkingen. Die het lastig vindt om haar grenzen te bewaken. Die verdriet heeft van heel vaak ‘nee’ moeten zeggen. Die graag gewoon volledig mee zou willen doen aan het leven, maar altijd moet aangeven wat er wel en niet kan in een afspraak. Die daardoor worstelt met haar rol in relaties tot anderen. 
Qua uiterlijk? Ik vind het nog steeds heel lastig om mijzelf in de spiegel te zien, terug te zien op foto’s. Maar steeds vaker kan ik ook daar met een andere blik naar mijzelf kijken. Zie ik steeds vaker een mooie jonge vrouw. 

Het proces is nog lang niet af en misschien zal het wel nooit af zijn. Mijn nieuwsgierige ik gaat zich verder voeden. Kijken wat ze nog tegen komt. En niet alles zal mooi zijn, want er zijn ook karakter eigenschappen die je liever niet hebt. En er zullen alsnog donkere dagen bij zitten, maar ook dat is okay. Het leven is niet altijd leuk. Maar ik kijk uit naar al het moois wat ik nog ga ontdekken. Wat jullie misschien al wel zagen en helemaal geen verrassing zal zijn. Maar voor mij gaat er momenteel een wereld open.