Wij zijn alweer ruim een maand verder en deze post had ik graag eerder geschreven, daar baal ik van, maar het geeft ook goed weer hoeveel hersteltijd ik nodig gehad heb, terwijl ik zelf nauwelijks iets hebben hoeven rondom het evenement. Onderaan de blog vind je nog de after movie, een compilatie van foto’s van het weekend.

Wat een mooi weekend hebben we gehad en hoeveel klavers heb ik wel niet voorbij zien komen. De meeste klavertjes staan op naam van Esther en Evelien, de bokaal voor de meeste arbeid in het steken van de route die in de verste verte niet op een klaver leek gaat naar… nou ja, ik zal geen naam neerzetten, maar poging 2 was een stuk beter 😉 en veel dank gaat uit naar Eugen voor het openstellen van de Bikeshop, zodat we daar op zondag met een mooie club vandaan konden vertrekken. En dan ben ik nog genoeg bokalen en bedankjes vergeten, maar check daarvoor ook het filmpje onderaan deze blog.
Iedereen die op wat van manier dan ook meegedaan heeft, sokken gekocht, een donatie gedaan heeft of wat dank ook: BEDANKT!

Is mijn doel bereikt? Nou, ik geloof van wel. Ik wilde meer inzicht geven in mijn leven, maar vooral ook de onzichtbare gevolgen van hersenletsel laten zien. En dat is gelukt. Het bereik van het evenement is ook groter dan dat ik alleen via Strava, social media etc. door krijg, want er is veel over gesproken. Zo kreeg ik op maandag nog een verzoek voor een paar sokken van iemand die via via van mijn evenement gehoord had. De aanloop heeft hele mooie blogs opgeleverd en ik denk dat daarmee ook goed inzichtelijk is geworden hoe het leven van Esther en mij is veranderd, maar ook hoeveel plezier wij samen nog kunnen hebben. Verder hebben de opdrachten bij het evenement ook flink bijgedragen. Lees hieronder een bijdrage van een van de deelnemers.

De wandeling in het Odenwald was mooi, maar ook intensief met 19 km en 500 hoogtemeters. Vooral voor de kids (9 en 10 jaar oud) was het een spannend avontuur.
Tijdens de wandeling hebben we het regelmatig gehad over NAH en de gevolgen ervan. Het rustig aan doen voor een activiteit vonden we allemaal het moeilijkst: voor de kinderen was 15 minuten op de bank zitten en niets doen al bijna teveel.
We waren met z’n vieren, dus geen grote groep, en vaak liepen we twee aan twee en soms ook alleen. Zo lopen we eigenlijk altijd, zodat iedereen op zijn manier van de wandeling kan genieten. Er was geen café of restaurant onderweg, dus de (zelf gemaakte) chocolade taart met slagroom kregen we pas thuis! Daarna voetjes omhoog en niets meer doen – 15 minuutjes op de bank niets doen stelde nu niets meer voor!
De auto laten staan, is voor ons makkelijk, want we hebben er geen. We doen dus alles met de fiets of openbaar vervoer. De stofzuiger alleen al aan is voor ons al bijna te veel. Voor geluid zijn we allemaal best gevoelig en zo druk we allemaal ook zijn – hoe gek dit ook klinkt – houden we veel van rust. Daarom lijkt het ons allemaal een lastige opgave om te moeten kiezen tussen welke activiteit je kunt doen op een dag.

Daarnaast hebben we ongeveer 1500 euro voor de hersenstichting opgehaald, maar dit bedrag gaat nog steeds omhoog, omdat de sokken verkoop nog doorloopt en ook komen er regelmatig nog donaties binnen. Er zijn nog ±20-30 paar sokken te koop, dus heb je het gemist, wil je een paar extra of wat dan ook? Stuur even een berichtje en ik zorg dat ze jouw kant opkomen.

Hoe heb ik het weekend zelf ervaren? Ik heb vier klavertjes gedaan in drie dagen tijd. Op vrijdagavond met Esther op de tandem, zaterdagochtend zwemmend in Zeumeren, zaterdagavond wandelend in het bos en op zondag een hele grote klaver op de fiets. Mijn dagen ervoor bestonden uit zoveel mogelijk rust pakken waar mogelijk, zaterdagmiddag ben ik volledig uit geweest en de dagen erna… het was allemaal best heftig, dus het heeft even geduurd, voordat ik weer een soort van okay was. Hoe dat komt? De activiteiten zelf kan ik allemaal hebben, waren maar met weinig mensen, en er is goed op mij gepast. Echter kwamen er gedurende het weekend veel aapjes, mailtjes en social media posts en daar wil je dan toch even op reageren. Oftewel… mijn schermtijd werd flink overschreden en daar heb ik dan last van. Geeft dat? Nee, voor even niet, want het was veel te leuk om alle reacties te lezen en te horen. Hoe ben ik weer bijgekomen? Dat lees je in een volgende blog. Er is namelijk ook nog een neven-evenement geweest, georganiseerd door een Revius-collega, Floor.

Nevenevenement bij de Zonnewijzer (Amelisweerd)

Voor de zomervakantie zeiden Sophia van der Hoeven en ik (Floor Pull ter Gunne) tegen elkaar: wij willen ook een klaverbladtocht organiseren. Wij zijn beiden vrijwilliger op boerderij de Zonnewijzer en zien elkaar daar op donderdagochtend als we een stalletje uitmesten, de kalfjes melk geven of één van de vele andere karweitjes doen.  Sophia is een lotgenoot van Angelique en ik ben een (oud) collega van Angelique en aan het herstellen van een overspannen jaar. 

Samen hebben we veel uitnodigingen geschreven, de 4 wandelroutes in Amelisweerd gefietst, foto’s gemaakt en bepaald waar de richtingaanwijzers moesten staan. We wilden geld inzamelen door thee, koffie en zelfgebakken taarten te verkopen op de dag zelf. Daardoor creëerden we een pauzemoment tussen de verschillende wandelingen door waar mensen met elkaar konden kennismaken en het doel “de impact van niet aangeboren hersenschade zichtbaar maken” bereikt werd.

Hoe was het voor Sophia: Van Floor hoorde ik over de klaverbladtocht. Ik vond het meteen een mooi initiatief van Angelique, aandacht voor het leven met een onzichtbare beperking. Juist op die momenten dat ik overprikkeld ben en de wereld als een bulldozer mijn hoofd lijkt binnen te denderen zou het fijn zijn als mensen wisten dat mijn brein er even uitligt! 
Bij de voorbereidingen werd ik wel weer met die onzichtbare gevolgen geconfronteerd. Moeite hebben met hoofd- en bijzaken, overzicht, plannen en delegeren. Dingen waar ik vroeger juist goed in was, op de laatste na dan ;-). 

Ook zij willen hier de gelegenheid nemen om iedereen te bedanken die meegeholpen heeft!

The after movie