Een van de meest aansprekende sportfilms die ik ken is Life in a day – the Western States 100 Mile Endurance Run. De film volgt een aantal loopsters die deelnemen aan een 160 km lange hardloopwedstrijd in de Verenigde Staten. Loopster Ann Trason, die deze wedstrijd 14 keer (!) won zegt aan het begin van de film: ‘ I’ ve always just looked at 100 Miles as life in a day. You have all the trails and tribulations of a life in one day.’ Een sportwedstrijd als metafoor voor (de beproevingen van) het leven.
Ook het (sport)leven van Angelique kent de nodige beproevingen. In 2013 zijn we gestart met trainingsbegeleiding. De eerste jaren was die gericht op wegwielrennen. Ze wilde beter worden en wedstrijden rijden. Dat kwam moeizaam van de grond vanwege de drukte rond haar promotieonderzoek, met een lage belastbaarheid tot gevolg. Na afronding van haar onderzoek werd Angelique beter trainbaar en lukte het om voor de prijzen mee te strijden bij de elite rensters.
In de film worden een aantal loopsters intens gevolgd. Tijdens de loopwedstrijd, maar ook in de voorbereiding naar de wedstrijd toe. Zware trainingen, werk, de jeugdjaren, familie, en tijdens de wedstrijd de blaren, de magen die van streek zijn, de extreme vermoeidheid, de stramme benen, de pijn, de aanmoedigingen, de hitte, en de blessures die tot opgave dwingen.
Angelique heeft een tomeloze inzet en een grote liefde voor de fiets. In combinatie met grote ambities deed ze vaak net teveel, waardoor ze overtraind raakte. En net toen het weer beter ging viel ze tijdens een onschuldig ritje met de mountainbike hard op haar hoofd. Heel hard. Ze hield er een zware hersenschudding aan over. Ze was al vaker op haar hoofd gevallen. Er volgde een periode waarbij herstel van haar hersenletsel voorop stond, en waarbij de liefde voor de fiets steeds de basis was waarop Angelique kon terugvallen.
Tegenslag of niet, Angelique liet zich er niet door uit het veld slaan. Al was dat een ware beproeving. Inmiddels heeft Angelique haar draai weten te vinden en leren leven met haar hersenletsel. Ze vond zichzelf opnieuw uit en vond een nieuwe richting door dingen uit te proberen, haar neus te stoten, kleine doelen te stellen, zich aan te passen en het nooit op te geven. En altijd met de onvoorwaardelijke liefde voor de sport.
Als trainer/coach is het mooi om mee te denken en te zoeken naar de juiste richting. Ik ben trots op Angelique. Ze heeft, ondanks haar hersenletsel, een nieuwe richting gevonden en zich nooit uit het veld laten slaan door tegenslagen. Hopelijk kan ze met haar verhaal anderen, met of zonder hersenletsel, inspireren om ook op zoek te gaan naar het eigen juiste pad, want dat is waar het leven uiteindelijk om draait.
Paul Bijkerk
