Positief ingesteld of niet, ook voor mij kan het wel eens echt te veel worden. Momenteel voelt het alsof ik in een boksring sta, met tegenstander, maar zonder scheidsrechter. En het blijft maar komen.
Er zijn ook dingen die ik inhoudelijk niet deel, vooral als daar mensen bij betrokken zijn die hier verder niet op kunnen reageren. De achtergrond van de spreekwoordelijke tegenstander in de boksring die houd ik dus even op de vlakte. Maar de klappen komen vaak en snel. De kans nog niet gehad om het ene te verwerken en bam, daar komt de volgende.
Mijn week is het dus niet geweest. Op donderdag had ik het uiteindelijk zo slecht dat ik naar Dordrecht gegaan ben. Esther had dienst, dus naar huis komen was best een boel geregel en dat voelde voor mij dan ook weer niet okay. Maar alleen zijn was op dat moment ook geen optie, dus nog even een stukje zwemtraining mee gepakt en daarna naar Dordrecht. Kost een bak energie, maar zo fijn om die nacht niet alleen te zijn, dus alle energie waard.
Nu ik dit schrijf is het zondag en heb ik twee fijne dagen achter de rug. Een zus waar ik tegenwoordig alles goed mee kan bespreken, Rieks die weer terug is van vakantie, dus ik heb mijn vaste fietsmaatje weer terug en de zon schijnt. Vooral dat laatste, wat voelen problemen dan toch een stukje behapbaarder aan.
De training van gisteren was heftig, maar ik kon er ook wel wat frustratie in kwijt, dus net niet helemaal aan de opdracht gehouden, na het blokje ook snel de berm op moeten zoeken, maar het luchtte wel op. En daarna gewoon lekker verder peddelen met windje in de rug. De rest van de dag niet veel meer gedaan dan in het zonnetje op het balkon zitten en wat zitten lezen.
Vandaag ben ik de dag gestart met 3 km zwemmen in Zeumeren. Misschien niet al te snel, maar gewoon in een fijn tempo, rustige slag en daarmee wordt het een soort yoga. Het was dus genieten en mijn langste buitenafstand van dit seizoen. Daarna nog even een stukje hardlopen, eindelijk weer. Ik zit met een flinke blessure en op tijd klaar zijn voor de Ironman 70.3 is veel te krap, maar hopen mag altijd en ik kan in ieder geval weer wat passen zetten zonder pijn te krijgen. Het begin is er en we zien wel waar we eind augustus staan. Ik kan mij er niet druk om maken. Groot verschil met vroeger, maar ik weet nu dat ik een goede fysio heb, dat er een goed plan ligt en dat ik er alles aan doe om weer blessure vrij te raken en uiteindelijk ook te blijven. Het is wat het is en dat geeft rust.
Terwijl ik aan het zwemmen en hardlopen was, is Esther op de fiets naar Zeumeren gegaan. We hebben daar met z’n tweeën ook nog een heerlijke dag gehad met lunch en een beetje afkoelen in het water. Luiwammes stand op z’n hoogst kan ik wel zeggen.
Dit weekend heeft mijn batterij weer grotendeels opgeladen. Blijkbaar loop ik grotendeels op zonne-energie denk ik. Hoe het komende week gaat? Dag voor dag en stapje voor stapje. Een bezoekje aan de psycholoog zal het een en ander ook wel weer in perspectief plaatsen en ondertussen staan we elke dag op. Een nieuwe dag, nieuwe kansen en wie weet, misschien is de scheidsrechter er deze week wel.
