Herkenbaar voor lotgenoten? Ik gok van wel. Tijdens de strenge lockdowns van de afgelopen 2 jaar, was het leven voor mij eigenlijk vaak makkelijker. Geen feestjes waar je nee hoefde te verkopen, weinig mensen op straat en het sociaal leven lag voor iedereen op z’n gat. Hoe anders is dat momenteel. 
Laat ik voorop stellen dat ik heel blij ben dat het dagelijks leven grotendeels lijkt op voor de covid uitbraak. Dat we niet meer thuis opgesloten zijn, dat we vrijuit mogen sporten en het sociale leven weer op gang is gekomen. Als iemand die slecht tegen aanraking kan het zelfs mist om een knuffel te krijgen, kan ik mij bijna niet voorstellen hoe dat moet zijn als je daar normaal veel behoefte aan hebt. Zelfs ik vond contacten met vrienden iets kils hebben, omdat je de hele tijd zo op afstand moest blijven. 

Dus ja, blij dat we weer een vrijer leven hebben. Maar tegelijkertijd kom ik er achter dat ik toch meer beperkingen heb, dan dat ik dacht. Tijdens covid kon ik namelijk best wel 20 minuten autorijden, de wegen waren grotendeels leeg en de rest van de dag kreeg ik ook minder prikkels binnen. Tegenwoordig is autorijden eigenlijk niet meer verstandig. Op kleine stukjes doe ik het nog, mits ik een goede dag heb. Er is teveel verkeer op de weg en ik kan het vaak maar slecht overzien. Zelfs fietsen is een grotere uitdaging geworden door de toegenomen verkeersdrukte. 

Daarnaast is het sociale leven dus weer opgestart. Verjaardagen worden weer gevierd, bruiloften kunnen eindelijk plaatsvinden en een gezellig avondje uit naar de stad of de bioscoop is ook weer normaal. Dat zijn dingen niet ik niet of nauwelijks kan en dus moet ik nu steeds nee zeggen. Of ik zeg ja ondervoorbehoud en dan blijkt dat die ja, toch ook regelmatig weer nee wordt. 
En daar baal ik van. Ik wil zo graag, maar als ik een keer wat leuks doe, komt de rekening altijd. En dus denk ik wel twee keer na of ik iets ga doen. Want ja, ik vind het ook belangrijk dat ik mijn kleine baantje bij de Bikeshop goed kan uitvoeren. 

Ook moet Esther nu weer heel vaak ergens alleen naar toe en dat is ook gewoon niet leuk. 

“Maar het zou zo fijn zijn als ik bepaalde dingen nog wel kon.
Al was het maar voor één dag per jaar.
Gewoon weer even normaal zijn.”

Dus ja, ik ben blij dat het leven weer lijkt op voor de covid, maar tegelijkertijd kijk ik er ook op terug als een periode waarin ik soms gewoon normaal was. Dat afspreken voor iedereen maar met 2 of 3 mensen was. Dat ik niet altijd een chauffeur hoefde te regelen om mij ergens heen te brengen. 

Gelukkig heb ik hele lieve mensen om mij heen. Die een uitnodiging sturen voor het ‘gewone’ feestje, maar ook een eigen voor mij. Eentje zonder prikkels, maar wel met gezelligheid. 
Mensen die er al vanuit gaan dat zij rijden en dat ik er alleen maar naast hoef te zitten. Dat het dan fijn is als er geen radio in de auto aanstaat. 
En mensen die op mij passen als het even niet zo goed gaat.

Herken jij je in mijn verhaal? Laat vooral een reactie achter.