Een blog van Esther over hoe het is om met mij en mijn NAH te leven.

Gelukkig is Angelique qua persoonlijkheid niet echt veranderd en is ze haar eigen gekke en ondernemende zelf gebleven. Ze is misschien wat milder en genuanceerder geworden naar de buitenwereld, en heeft meer oog voor de kleine dingen. Ook accepteren dat iets niet meteen lukt gaat beter dan voorheen, en dat is allemaal alleen maar prettig. 

Is er veel veranderd sinds het ongeluk van Angelique? Jazeker.

Is dat erg? Nee! Zeker niet!

We hebben sinds het hersenletsel een hoop aanpassingen moeten doen. Maar dat ik me pas bij het schrijven van dit blog realiseer hoeveel dit er zijn, is wat mij betreft een heel goed teken. Veel van die dingen zijn al helemaal geïntegreerd in het dagelijks leven. Uit eten kan zeker, maar liefst op een rustig moment. We spotten beiden automatisch het meest rustige plekje en ook de verdeling van de stoelen is een no-brainer. Angelique zit bij de muur, en een hoekje is helemaal super. En de vraag of je nog zin hebt in een toetje volgt pas na de vraag of er nog energie is voor een toetje. Geen energie, wel zin? Dan halen we buiten nog een ijsje. En op visite bij familie of vrienden kan best, maar dan kan het zijn dat er tussendoor even een wandelingetje nodig is om uit te rusten. Niemand meer die het gek vindt dat wij tussen het eten en de koffie even een kwartiertje Angelique gaan uitlaten. 

Is het dan nooit vervelend? Ja natuurlijk wel. Doordat de hoeveelheid acceptabele prikkels beperkt is, kunnen er ook dingen niet. Samen naar het uitje van mijn werk? Niet te doen. En meerdere afspraken in 1 weekend? Slecht idee. Gelukkig heeft Angelique me nog nooit gevraagd om iets niet te doen omdat zij het niet kan, dus dan ga ik gewoon alleen. Heb je s avonds ook weer wat te vertellen . En soms ook lastig; op je tong bijten. Zíen dat de komende week te vol zit betekent niet altijd dat commentaar daarop ook gewaardeerd wordt. Ik snap goed dat ze er soms voor kiest om iets toch te doen, al weet je dat dat veel gaat kosten qua energie. De balans tussen meedenken en bemoeien is dan soms wankel, al heeft mijn tong tegenwoordig al beduidend minder te verduren. 

De aanpassingen hebben ons zeker ook veel opgeleverd. Samen een avond televisie kijken is geen optie, maar eigenlijk zijn de alternatieven daarvoor tenminste zo leuk en gezellig. Boek lezen, nog even een wandelingetje of gewoon kletsen. En als ik echt wat wil zien kan dat best, oortjes in en ze hoort er niks van. Hetzelfde geldt voor mijn woon-werk afstand. Dat is 75km en wat veel om dagelijks heen en weer te reizen. Voor de hersenschade was het idee te gaan verhuizen als de baan zou bevallen. Maar, aangezien Angelique moeite heeft met auto rijden zou dat zowel qua werk bij de Bikeshop als sociaal een enorme impact hebben. We blijven dus in Amersfoort en ik slaap gemiddeld 2 nachten per week in Dordrecht, terug op kamers! Dit is voor ons beiden erg prettig; ik heb veel minder reistijd en kan 2 avonden in de week mijn gang gaan qua werktijden en sporten.  Deze 2 dagen heeft Angelique thuis het rijk alleen, met duidelijk minder prikkels dan wanneer ik er wel ben. En extra gezellig als je elkaar dan weer ziet!

De laatste aanpassing, als kers op de taart, bewijst dat elk nadeel zn voordeel heeft. Sinds kort hebben we de tandem, in eerste instantie omdat de hoeveelheid prikkels achterop beduidend minder is. Al bij de eerste rit ontdekte we echter nóg een voordeel; het snelheidsverschil was ineens opgelost! Beide trappen zo hard je wil, en toch precies dezelfde snelheid houden, ideaal! Dit heeft ons al een top-vakantie opgeleverd inmiddels. 

Kortom, we hebben wat ingeleverd en er wat voor terug gekregen. Als ik zou mogen kiezen was die hersenschade morgen weg, maar tegelijkertijd kies ik heel graag en vol enthousiasme voor het leven zoals we het nu hebben.