Ik heb er voor gekozen om mijn onzichtbare beperking zichtbaar te maken. Mensen deelgenoot van mijn verhaal te maken met als doel om er begrip voor te krijgen. En ook hoe een positieve instelling je hierbij kan helpen.
Afgelopen week was ik in gesprek met een zwemmer van de vereniging die het pas sinds kort weet. Hij vertelde dat hij het misschien liever niet had willen weten, omdat hij zichzelf erop betrapte dat hij nu anders naar mij keek, terwijl hij dat helemaal niet wilde. Ik vond dat een interessant gesprek, maar ook precies een houding waar ik blij van wordt, want het was namelijk een heel open gesprek. Met open vragen en met het uitspreken van een dilemma. We hebben afgesproken dat hij het gewoon weer mag vergeten, dat vond hij wel een goed plan.
Zelf merk ik ook dat ik het soms lastig vindt, omdat je ik door het schrijven van de blogs, het organiseren van de klaverblad tocht, ook wel veel bezig ben met mijn leven met NAH. Toch helpt het mij ook. Het onder woorden brengen van wat ik ervaar, maakt dat ik er soms zelf beter mee om kan gaan en het geeft ook een soort rust in mijn hoofd. Er ontbreken best wel wat filters in mijn hoofd. Niet alleen het filter om geluid wat zachter binnen te laten komen, maar ook het filter om met emoties om te gaan. Schrijven helpt dus.
Daarnaast helpt sporten. Het lijf fysiek aan het werk zetten, zorgt voor mentale rust. Zonder de valkuil van een aantal jaren geleden waarbij/waardoor ik uiteindelijk zwaar overtraind geraakt ben. Elke sport die ik doe geeft ook een andere boost. Zwemmen is heel sereen, een soort van yoga. Je hoofd ligt in het water, de rest van de wereld bestaat eigenlijk even niet, en verder ben je toch ook gefocust op de beweging, waardoor er in je hoofd even geen ruimte is voor iets anders dan zwemmen. Een uurtje waarbij het mentale gewoon even op pauze gezet wordt.
Hardlopen geeft mij wel de ruimte om te denken, om alles de revue te laten passeren, maar ook om tegelijkertijd wel de schoonheid van het bos te zien. Na het lopen kom ik dan vaak weer mentaal uitgerust terug.
En dan het fietsen. Het fietsen kan op heel veel manieren ingezet worden. Zit ik met een gefrustreerd, boos gevoel dan geef ik gewoon ff gas. Een blokje hard rijden of een paar felle sprints en ik kan het mentale gevoel uiting geven met mijn benen. Wil ik gewoon ff rustig nadenken, dan volstaat een relaxed rondje met een soepele pedaalslag. En soms staat er een hele specifieke training op het programma. 30s dit en dan weer 30s dat, een paar minuten sus en dan weer zo. Dan is het vergelijkbaar als met zwemmen. Bezig met de sport, geen ruimte voor iets anders, maar wel genieten van het lijf dat aan het werk is.
Want hoe ik het sporten ook gebruik, het geeft mij plezier. Ik geniet ervan en ik ben blij dat ik fysiek gewoon topfit ben. Wil je weten hoe ik veilig kan sporten, lees dan een oude blog van mij.
