Er is een hele lijst van dingen die ik niet meer kan. Er is een nog veel langere lijst van dingen die ik wel kan. Welke zou jij erbij pakken?
En als er iets niet meer kan, zou het misschien op een andere manier wel lukken? Dan wordt die lijst alleen maar korter en de leuke lijst alleen maar langer. Zie hier het ontstaan van de titel. Is het zo simpel? Nee, want dan zou ik weer lekker fulltime voor de klas staan, wedstrijden op de racefiets rijden, met de auto naar Leipzig gaan, een bioscoop met Esther pakken en weer pianospelen. Er zijn dus echt wel dingen die niet meer lukken, hoe positief ik ook ben, hoe oplossingsgericht ik ook denk. Maar het oplossingsgerichte en positieve denken heeft wel geleid dat er veel meer mogelijk is, je moet vooral een beetje creatief zijn.
Dus lesgeven… nee, hoe erg ik ‘mijn’ pubers ook mis, hoe graag ik weer met passie de scheikunde wil uitleggen. Het zit er echt niet meer in. Maar ik werk wel. In een totaal ander vakgebied en maar een paar uur per week, maar ik werk. En ik heb er plezier in. Het maakt dat ik mij nuttig voel en nog verbonden met de maatschappij.
Autorijden? De mensen die mij goed kennen, weten dat ik graag autoreed, het maakte niet uit hoever, pauzes? Als de tank bijna leeg was. Tegenwoordig? Ik rijd nog amper, kortere stukjes en ik wil zorgen dat ik het niet verleer, maar het kost zoveel energie, geeft zoveel prikkels, dat het mij gewoon niet meer waard is en ook niet altijd even veilig. Als passagier meerijden? Liever ook niet, kan het niet anders? Dan zit ik in de auto met oordopjes, een bitje om de kaakspanning tegen te gaan en het liefst met de ogen dicht. En dan nog stap ik uit met hoofdpijn, misselijk gevoel en moe. Hoe kom ik dan wel ergens? Met de fiets. Vorig jaar was ons vakantie adres 200 km van huis af. Autorijden zou betekenen dat ik een dag of 2 a 3 zou moeten bijkomen, fietsen is dan veel fijner. Fysiek ben ik namelijk topfit, dus die afstand is het probleem niet.
Lunchen of dineren? Er zijn een paar restaurants in de omgeving waar het nog lukt. Daar kun je reserveren en een tafeltje in een hoek vragen. Ik kan er namelijk niet tegen als er geluid van meerdere hoeken kan komen, dus ik heb het nodig dat er een muur achter mij is. Als dat het geval is, dan kan ik gelukkig nog wel uiteten, dat is namelijk ook wel zo gezellig voor Esther (en voor mijzelf). Ondertussen zijn wij er zo handig in geworden, dat we ook zonder woorden precies weten wat wel en niet kan en of een toetje er nog in zit of niet, of dat ik toch al te overprikkeld ben. Maar ook zonder toetje, hebben we dan wel een leuke avond gehad.
Blijf denk in mogelijkheden en er kan meer dan dat je misschien ooit voor mogelijk gehouden zou hebben. En dit geldt niet alleen als je een beperking hebt natuurlijk ;-).
Boodschappen doen… mij niet meer gezien. Aangezien ik de kok in huis ben en dan ook wel zelf graag de boodschappen regel, ben ik super blij met Picnic. Ik kan op het gemak de boodschappen online op een lijstje zetten en ze komen het dan netjes bij de voordeur afgeven. Een supermarkt in gaan, op een goede dag lukt het nog wel voor een paar kleine dingen, maar ik heb ook al wel meegemaakt dat ik zonder iets te kopen weer naar buiten gevlucht ben. Een supermarkt, maar ook een winkelstraat, is echt een overprikkel walhalla.
Ook online gaat het nog wel eens mis en hebben we een koelkast die uitpuilt met een specifiek product, of hebben we bijvoorbeeld geen brood. Ik dacht dan nog te weten dat ik iets wel of niet moest bestellen, maar dat is dan mislukt. Gewoon om lachen en de echtgenote lief aan kijken of zij het ontbrekende product dan even bij de supermarkt wil halen. En het teveel.. dat krijgen we ook wel weer op.
Sporten. Dat gaat best aardig en helemaal sinds we nu ook een tandem hebben. Esther is een fijne piloot en ik best een goede stoker al zeg ik het zelf. Tijdens het fietsen kan ik mijn hoofd uitzetten en hoef ik alleen nog maar te trappen. Dat is heerlijk. Op deze manier zijn we vorige week op bij mijn zus en zwager op visite geweest. Dan staat er aan het eind van de dag 138 km op de teller, maar voel ik mij stukken beter dan dat we de auto gepakt hadden.
Mijn Garmin horloge is mijn reddingsboei als ik alleen op pad ben. Het kan mijn telefoon lokaliseren als die weer eens kwijt ben, als ik val, dan krijgt Esther automatisch een berichtje met mijn gps locatie. Als ik onderweg ben en de weg naar huis niet meer weet, vertel ik hem “ga terug naar start” en dan brengt hij mij weer thuis. Ik heb het geluk dat ik wel altijd het besef houdt dat ik dan gewoon het lijntje op de kaart moet volgen, blijven eten en drinken en dan kom ik wel weer een keertje thuis. Handig toch? En het voelt ook wel veiliger. Daarnaast draag ik altijd mijn RoadID bandje met alle medische gegevens en het telefoonnummer van Esther. Mocht er iets gebeuren, dan weten de hulpdiensten gelijk overal vanaf.
En soms negeer ik gewoon even dat ik iets eigenlijk niet kan. Zoals afgelopen vrijdag. Ik had voor mijn doen al een beetje een volle week gehad, maar wilde heel graag ’s avonds nog even in open water zwemmen. Met de fiets heen en met de auto terug. Super leuke avond gehad, de hele zaterdag alleen voor pampus gelegen. Niet zo fijn, maar ik kon wel terug kijken op een leuke en ontspannende vrijdagavond.
