De vorige blog is al weer even geleden en getwijfeld om het wel of niet meer op te pakken. Maar de keuze is gemaakt en de komende tijd ga ik weer regelmatig wat op papier zetten.
Waarom? Het schrijven helpt mij om mijn hoofd leeg te maken en ik kan blogs zelf ook weer eens terug lezen, waardoor de mooie herinneringen niet verloren gaan als mijn geheugen mij in de steek laat.
Ook vind ik het nog steeds belangrijk om te delen hoe het leven met NAH eruit ziet, dat je daarmee heel veel kan, dat je ook nog steeds heel gelukkig kan zijn, maar dat er soms ook verdriet is. Dat ik je het misschien niet ziet, maar dat het er wel degelijk is.
Schrijf ik voor jullie? Niet echt dus. Vind ik het leuk als jullie het lezen? Jazeker, anders zou ik het niet online zetten. En laat vooral weten wat je er van vindt, of als je nog een tip/vraag hebt voor een blog.
Dan op naar de titel. In de afgelopen 2,5 jaar heb ik behoorlijk wat vaardigheden aangeleerd om te zorgen dat mijn beperkingen zo min mogelijk de boventoon voeren in het dagelijks leven. Denk hierbij aan herinneringen in mijn agenda, zodat ik belangrijke zaken niet vergeet, altijd mijn noise canceling koptelefoon mee, en een strakke weekplanning met voldoende rust en niet te veel afspraken.
Daarnaast ben ik zo ongeveer vergroeid met mijn horloge en hoe vergroeid kwam ik pas geleden achter. Hij ging namelijk kapot en moest naar Garmin opgestuurd worden om te kijken of het nog onder garantie viel. Wat betekende dit voor mij? Geen alarm die mij helpt op tijd te eten, geen mogelijkheid tot direct noodsignaal verzenden als het buiten niet goed zou gaan, geen mogelijkheid tot navigeer terug naar huis en mede daardoor veel onzekerder om alleen op pad te gaan, zeker omdat in de week ervoor Esther mij nog uit het bos had gevist tijdens een hardlooprondje.
Gelukkig was Garmin erg snel en had ik met een week al een nieuw horloge. Aan de ene kant geeft het schrik dat je zo afhankelijk bent, aan de andere kant is het voor mij ook de uitkomst om ook zelfstandig op pad te kunnen gaan, dus blij dat het horloge er weer is.
Dan is mijn telefoon natuurlijk het andere stukje electronica. En die is heel dubbel, want ja, het helpt mij ook op heel veel vlakken, maar aangezien ik hoofdpijn krijg van beeldschermen, is het dus ook iets wat ik eigenlijk zo min mogelijk wil gebruiken. Ik heb een tijdje een papier agenda gebruikt, omdat dat nog iets meer overzicht geeft en minder hoofdpijn gevoelig, maar het is ook iets wat je net iets minder snel in je zak stopt, dus dan heb je het weer niet altijd mee en vergeet je daardoor ook weer dingen.
Daarnaast kan ik via mijn telefoon online boodschappen doen, waardoor ik geen supermarkt in hoef, kan ik via whatsapp makkelijker communiceren, omdat ik dan op mijn eigen tijdstip een berichtje kan sturen en maak ik er foto’s mee, zodat ik herinneringen kan opslaan om later nog eens terug te kijken.
Afhankelijk van electronica, ja absoluut, maar het maakt ook mijn leven een stuk makkelijker en zelfstandiger, dus ik wil er niet vanaf.