In een week waar mijn emoties van maximaal negatief naar maximaal positief zijn gegaan en alles daartussen in, komt er langzaam rust. Oh zo welkome rust en ga ik de vakantie gebruiken om bij te komen. Bij te komen van een heftige week, maar ook wel pittige maanden. 

Over het algemeen ben ik behoorlijk open over mijn leven, maar soms zijn er zaken die ik privé houdt. Zaken die niet alleen mij betreffen. Dat het heftig is geweest, hebben de mensen in mijn directe omgeving gezien. Met hulp van mijn psycholoog heb ik vanochtend het een en ander op een rijtje kunnen zetten en voel ik mij al een stukje evenwichtiger. En wie weet ga ik vannacht wel een heerlijke slaap te gemoed. Het heeft nog wel wat tijd nodig, maar voor nu is het okay en deel ik heel graag twee hele mooie dingen met jullie. 

Afgelopen vrijdag kwam er eindelijk bericht van het UWV, de afhandeling van mijn bezwaar was eindelijk verwerkt. Het zien van het UWV logo op post leidt tegenwoordig tot een soort van Pavlov reactie, eentje waarin je je bijvoorbaat al gaat wapenen op slecht nieuws. Zo ook deze keer. Hoe vaak heb ik dan ook de brief niet herlezen dat mijn bezwaar gegrond verklaart is. Ja, gegrond, echt waar. Met terugwerkende kracht ben ik afgekeurd. Ik word geloofd. Eindelijk. 

Hoeveel sessies ik niet met mijn psycholoog nodig gehad heb om te leren om gaan met niet alleen mijn beperkingen en alles wat ik in mijn leven daardoor heb moeten opgeven, maar ook de continue strijd om duidelijk te maken dat de beperkingen geen aanstel gedrag is. Dat ik echt heel erg graag wil werken, dat ik ‘mijn’ pubers mis. Keer op keer te horen krijgen dat je wel kunt werken, dat je zelfs fulltime kunt werken. Gebaseerd op één enkel onderzoek, volledig negerend wat verder speelt, wat er verder aan medische onderzoeken zijn, wat er verder aan informatie ligt. 
Dat doet wat met je en niet in positieve zin. Je kunt je dus wel indenken dat ik mijn ogen niet gelijk geloofde en de brief een paar keer heb moeten lezen voordat ik het echt besefte. 
Ik kan doorgaan met mijn leven. Doorgaan met de paar uur die ik bij de Bikeshop werk. Doorgaan met mijn middagdutje. Doorgaan met een fijn leven leiden. Genieten waar dat kan en af en toe balen van dat wat verloren is. Dat mag, dat is ook okay. 

Daarnaast was er afgelopen weekend de afsluiting van de 1e divisie triathlon. Samen sporten met mijn teamies. De ploeg waardoor ik met nog zoveel meer plezier mijn seizoen heb beleefd. Een sport die zo nieuw is voor mij en waar ik mijzelf keer op keer heb verbaasd. De sport die af en toe ook een rekening gaf die niet proportioneel was. Waardoor ik soms weken moest herstellen van een wedstrijd. Cognitief wel te verstaan, niet fysiek. Een seizoen waar ik voor het eerst in mijn leven een team echt als team heb mogen ervaren. Een seizoen om nooit te vergeten. Samantha, Esther en Rosanne: bedankt!

De afsluiting was heftig. Niet alleen vanwege de nare dagen die ik achter de rug had, ook vanwege het concept en op de dag zelf de complete chaos op het parcours. Een dubbele supersprint met 4x van sport wisselen is voor iemand met hersenletsel echt niet te doen. Hoe fijn was het om de hele wedstrijd Samantha aan mijn zijde te hebben. Mijn krachten bij het wielrennen in te zetten, haar te volgen bij het lopen en vooral aan te kunnen geven dat mijn hoofd het niet meer deed en dan samen naar de finish te mogen gaan. Wetende dat ik alleen maar hoefde te volgen om vervolgens in de armen van mijn echtgenote de tranen te kunnen laten gaan. De paniek van onderweg te kunnen laten zakken. En uiteindelijk het feestje met mijn teamgenoten te mogen vieren. Dagwinst en competitiewinst met promotie naar de eredivisie.